دکتر روحانی، رئیس‌جمهور، روز گذشته در همایش هفته محیط زیست در خلال سخنانش درباره محیط زیست به بحث مذاکرات هسته‌ای و تحریم‌ها نیز گریزی زد و گفت: تحریم‌ها باید از بین بروند تا سرمایه‌گذار به کشور بیاید و باید سرمایه‌گذاری انجام شود تا مشکل مالی و بانکی و آب خوردن مردم حل شود. لغو تحریم‌های ظالمانه و غیرقانونی مطالبه عموم ملت ایران است؛ اما ارزش و نوع بیان آن در گرو عوامل متعددی است. مردم ایران برای برخورداری از حقوق مسلم هسته‌ای خود که در تعیین جایگاه جهانی آنها در حال و آینده بسیار مؤثر است، هم هزینه‌های گزاف داده‌اند و هم در برابر فشارهایی که از ناحیه دشمنان وارد شد با تمام وجود استقامت کرده‌اند و پیوسته از تلاش مسئولان برای رفع تحریم‌ها حمایت کرده‌اند؛ اما همیشه در کنار این حمایت‌ها به این مهم نیز توجه داشته‌اند که لغو تحریم به هر قیمتی را نمی‌پذیرند؛ از این‌رو با ارج نهادن بر دغدغه رئیس‌جمهور درباره لغو تحریم‌ها یادآوری می‌شود، در زمانی‌که مذاکره‌کنندگان ایرانی در وضعیت ویژه، مشغول گفت‌وگو هستند و طرف مقابل نیز برخلاف تعهداتش هر روز مطالبه مضحک و وقیحانه جدیدی طرح می‌کند، پیوند زدن همه مسائل کشور، از جمله آب آشامیدنی مردم به مذاکرات هم پشتوانه مذاکره‌کنندگان ایران را تضعیف می‌کند و هم زبان و خواسته‌های دشمن را درازتر می‌سازد. امید واهی بستن به مذاکرات نامعلوم و حتی بر فرض منجر به توافق، راه حل مشکلات کشور نیست و بسیاری از کارشناسان نیز همین نظر را دارند، این امید واهی فقط سبب از دست رفتن فرصت می‌شود. نباید با امید واهی به آنچه فرجام نامشخص ??ارد و بیان مطالبی که از نگاه کارشناسی به غیر از توان تغییر فضای روانی برای مدتی اندک، ارزش چندانی ندارد و فقط اراده‌ها را برای حل مشکلات تضعیف می‌کند، دشمن را به ادامه فشار ترغیب کرد. فراموش نشود که چند روز پیش اوباما در گفت‌وگو با شبکه دو رژیم صهیونیستی درباره تحریم‌ها گفت: «تحریم‌ها نمی‌تواند برای همیشه باقی بماند». وقتی که اوباما نیز متوجه شده تاروپود تحریم‌ها بیش از این تحمل ادامه این وضعیت غیرطبیعی و برخلاف خواست جهانی را ندارد و در حال از هم گسیختن است؛ باید درباره آن دقیق‌تر و سنجیده‌تر سخن گفت، به نحوی که فروریزی ارکان تحریم‌ها را شتاب دهد

آیت نجفی ،گارگردان تئاترهایی چون "لحظات پیش از تراژدی" و "فردوسی، صدام حسین و رژه مورچه ها در شهر خالی" به تازگی مستندی به نام "صدای بی سرزمین" با موضوع خوانندگی زنان در ایران تهیه نموده که شبکه سلطنتی بی بی سی در  مجله‌ی تماشای خود گزارشی از آن را پخش کرده است.

سید عبدالکریم کفاش شخصی بود که مورد عنایت ویژه امام زمان (عج) قرار داشت و حضرت دائماً به او سر می زد. روزی حضرت به حجره کفاشی او تشریف آوردند در حالی که او مشغول کفاشی بود. پس از دقایقی حضرت فرمودند: «سید عبدالکریم، کفش من نیاز به تعمیر دارد ، برایم پینه می زنی؟»
سید عرض کرد: آقاجان به صاحب این کفش که مشغول تعمیر آن هستم قول داده ام کفش را برایش حاضر کنم، البته اگر شما امر بفرمائید چون امر شما از هر امری واجب تر است، آن را کنار می گذارم و کفش شما را تعمیر می کنم. حضرت چیزی نگفتند و سید مشغول کارش شد.
پس از دقایقی مجدداً حضرت فرمودند: «سید عبدالکریم! کفش من نیاز به تعمیر دارد، برایم پینه می زنی!؟»
سید کفشی را که در دست داشت کنار گذاشت، بلند شد و دستانش را دور کمر مبارک حضرت حلقه زد و به مزاح گفت : قربانت گردم اگر یک بار دیگر بفرمایید "کفش مرا پینه می زنی" داد و فریاد می کنم آی مردم آن امام زمانی که دنبالش می گردید، پیش من است، بیایید زیارتش کنید !
حضرت لبخند زدند و فرمودند: «خواستیم امتحانت کنیم تا معلوم شود نسبت به قولی که داده ای چقدر مقید هستی.»
(کتاب روزنه هایی از عالم غیب؛ آیت الله سید محسن خرازی)

جشنواره کن که سال ها به عنوان محفلی هنری سعی داشت نقشی کاملا مستقل را در انتخاب و معرفی آثاری برجسته به لحاظ کیفی ایفا کند، در این سال ها با افتادن پرده ژست گرایی اش، چهره ای عریان از وجود عنصری راه گشا در جهت سیاست پردازی متولیان رسانه ای را نمایان ساخت، تا آن ها که برای فرش قرمز کن، به دنبال مدل های تازه ای در پوشش و رخسار و آثارشان بودند، حال بدانند که در این میهمانی هر ساله نیاز به چه سیمایی است؛ صورتی رنگ و لعاب یافته از تظاهر به هنرمندی! و لباس هایی بی قید و بند از وجود اخلاقیات و البته اثری که همراستا با بلندگوی رسوا کننده سران فستیوال، دم از نابرابری هایی در وضعیت زندگی مردمان سرزمین خود باشد!